အင္ဂ်င္နီယာဘဝ မရခဲ့ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေက်ာ္ဘဝရခဲ့သူဖိုးခ်စ္

ျမန္မာ့တူရိယာ ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံ၊ ပတ္မသံၾကား တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရၿပီး ဆိုင္းသံၾကားလွ်င္ ကခ်င္သူ၊ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ျဖစ္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္းကို ေငြေၾကးအခက္အခဲေၾကာင့္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေက်ာ္အႏုပညာရွင္ ျဖစ္လာသူ၊ ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ LED Screen ကို စတင္သံုးစြဲ၍ ဇာတ္ခံုအျပင္အဆင္ ေခတ္မီေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ၊ ဇာတ္သဘင္သမားမ်ား နားခုိႏုိင္ ၍ အႏုပညာအလုပ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ရန္ သဘင္ၿခံ တစ္ခု အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသူမွာ ၿမိဳ႕ေရႊမန္းသား ဖိုးခ်စ္ ျဖစ္သည္။

ဆိုင္းသံၾကားရင္ “က” ခ်င္သူ

သူ၏ဇာတိက ေရႊဘိုခ႐ိုင္ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕။ ေမြးခ်င္း ေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္တြင္ အငယ္ဆံုးသား ျဖစ္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္း၊ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးမွ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မိခင္ျဖစ္သူက ကန္႔ဘလူ ဘူတာ ႏွင့္ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေဈးေရာင္းခဲ့ရသည္ဟု သူက ေျပာျပသည္။

သူငယ္တန္းမွ နဝမတန္းအထိ ကန္႔ဘလူ အ.ထ.က (၃) တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ဒသမတန္း တြင္ မႏၲေလး အ.ထ.က (၁၄) သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ပညာ သင္ၾကားခဲ့သည္။
ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ျမန္မာ့သစ္ထုတ္လုပ္ေရးမွ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ကြၽန္းေရႊဝါ ေတးဂီတဝိုင္းတြင္ ဆိုင္း ဆရာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံ၊ ပတ္မသံ၊ ႏွဲသံမ်ားၾကားတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္ဟု သူကေျပာျပသည္။ သူေလးႏွစ္ခြဲအရြယ္ ေက်ာင္းစ မတက္ခင္အခ်ိန္ကတည္းက သစ္ထုတ္လုပ္ေရးပိုင္ ကားႀကီးမ်ားေပၚတြင္ သစ္သားျပားမ်ားခင္း၍ လုပ္ထား ေသာစင္ေပၚတြင္ သႀကၤန္ပြဲ၊ ကထိန္ပြဲမ်ားတြင္ ကခဲ့သလို၊ နဝမတန္း ေရာက္သည္အထိ ဖခင္ျဖစ္သူ ဆိုင္းႏွင့္ အလွဴ မဂၤလာပြဲမ်ားတြင္ လိုက္လံကျပရင္း စာေမးပြဲေျဖခဲ့ရ သည္ဟု သူကဆိုသည္။

ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆိုင္းသံၾကားလွ်င္ ကခ်င္သည္မွာ မိမိဝါသနာဗီဇေၾကာင့္ ျဖစ္သလို ဆိုင္းဆရာ အေဖႏွင့္ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ အခ်ိန္က ရပ္ကြက္ပြဲမ်ား တြင္ အၿမဲလိုလို ပါဝင္ကခဲ့ေသာ အေမျဖစ္သူတို႔၏ အႏုပညာပိုးကူးစက္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သူကဆိုသည္။

ေရႊတံဆိပ္ဆုမ်ားရွင္

ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံၾကားလွ်င္ ေျမႀကီးေပၚမွာျဖစ္ေစ၊ ခံုေပၚမွာျဖစ္ေစ၊ လွည္းေပၚမွာျဖစ္ေစ ေနရာမေရြး ကေလ့ရွိေသာသူက ေက်ာင္းကပြဲမ်ားတြင္လည္း မလြတ္တမ္း ဆင္ႏႊဲေလ့ရွိသည္။ ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေတာ္မွ က်င္းပေသာ ဆို၊ က၊ ေရး၊ တီးၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ေက်ာင္းကိုယ္စားျပဳ၍ ႏွစ္စဥ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ရာ အကၿပိဳင္ပြဲတြင္ ေရႊတံဆိပ္ႏွစ္ခု၊ ေငြတံဆိပ္ ႏွစ္ခု ရရွိခဲ့သလို အိုးစည္ႏွင့္ ဒိုးပတ္အတီး ၿပိဳင္ပြဲတြင္လည္း ေရႊတံဆိပ္တစ္ခု၊ ေငြတံဆိပ္တစ္ခုႏွင့္ ေၾကးတံဆိပ္တစ္ခု ကို ရရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။

ဇာတ္သဘင္ နယ္သို႔အဝင္

မႏၲေလးတြင္ ဆယ္တန္း ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိုသည့္အတြက္ နည္းပညာ တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ခြင့္ရရန္ ဝင္ခြင့္ေျဖေသာအခါ ဝါးခယ္မတြင္ သူတက္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့သည္။ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ေသာ ဆရာမ ေဒၚခင္မာခ်ဳိက အိမ္တြင္ ေနခြင့္ ေပးသလို လိုအပ္ေသာ အကူအညီမ်ားေပးေသာ္ လည္း နည္းပညာတကၠသိုလ္ကို ခဏသာတက္ေရာက္ၿပီး မႏၲေလးသို႔ သူျပန္လာခဲ့သည္။ နည္းပညာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အတြက္ တစ္လကုန္က်စရိတ္ျဖစ္ ေသာ ေငြက်ပ္ ၅၀၀၀ ရွိလွ်င္ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုေငြပမာဏကို မတတ္ႏိုင္၍ သူျဖစ္ခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာဘဝကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသည္ဟု သူက ေျပာျပသည္။

နည္းပညာတကၠသိုလ္ မွေန၍ ရတနာပံုတကၠသိုလ္ တြင္ သခ်ၤာေမဂ်ာျဖင့္ သူအေဝးသင္တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။ ရတနာပံုတကၠသိုလ္တြင္ စတင္တက္ေရာက္ ေနဆဲအခ်ိန္တြင္ပင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရွိ ေမြးစားမိဘမ်ား၏ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ေရႊမန္းသူအၿငိမ့္တြင္ ယိမ္းမင္းသား ေလးအျဖစ္ သူကျပခဲ့သည္။ ဇာတ္သဘင္ေလာကသို႔ စတင္ဝင္ေရာက္စဥ္ ႀကံဳခဲ့ရေသာ အခက္အခဲမ်ားကို သူက အခုလို ေျပာျပသည္။ "အခက္အခဲကေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကက္ဆက္ေခတ္ ျဖစ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔ ကက္ဆက္မရွိဘူး။ စတိတ္႐ိႈးဆိုဖို႔ ႐ွဴးဖိနပ္မရွိဘူး။ မင္းသားအဝတ္အစား ကလည္း တစ္ထည္ပဲရွိတယ္။ ေခြၽးစိုရင္ လွန္းထားေပါ့။ လွန္းထား တဲ့အခါမွာလည္း ႀကိဳးေလးနဲ႔ ခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေနရတယ္။ ေပ်ာက္သြားရင္ ညက် ဝတ္စရာမရွိဘူးေလ။ ကိုယ့္ အဝတ္အစားကို ကိုယ္ေလွ်ာ္တယ္။ ညေၾကးရွင္းတဲ့ ေနရာမွာလည္း ဝင္ကူတယ္။ ေအာက္ေျခသိမ္း ဝင္လုပ္ ေပးရတယ္"

ၿမိဳ႕ေရႊမန္းသား ဖိုးခ်စ္သဘင္

ေရႊမန္းသူအၿငိမ့္တြင္ သံုးႏွစ္ေလာက္ ကၿပီးေသာ အခါ သူနာမည္ရလာၿပီး သူ႔ကိုတည္၍ ကလာေသာ အခ်ိန္တြင္ ေရႊမန္းသူဆိုသည့္ အမည္မွာ မိန္းမဆန္သည့္ အတြက္ ေရႊမန္းသားဟု ေျပာင္းခဲ့ကာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၿမိဳ႕ေရႊမန္းသားဖိုးခ်စ္တို႔ကတဲ့ အကအလွသဘင္ အမည္ ျဖင့္ သူဦးေဆာင္၍ ကခဲ့သည္။ နာမည္မရခင္ အခ်ိန္တြင္ ပရိသတ္မ်ား၏ ခဲႏွင့္ထုျခင္း၊ ဆဲဆိုျခင္းမ်ားကို သူခံခဲ့ရ သည္။ ထိုစဥ္က သူ၏ညေၾကးမွာ တစ္ရက္ကို ၁၅၀၊ တစ္လ လွ်င္ ၈၀၀၀ ေလာက္သာရခဲ့သည္ဟု သူကေျပာ ျပသည္။

ေအာင္ျမင္မႈမရခင္ ႀကိဳးစားဆဲကာလတြင္ ပရိသတ္သိသည့္ ႐ုပ္ရွင္အႏုပညာရွင္မ်ား၏ အကူအညီ ကို ယူ၍လည္း သူႀကိဳးစားခဲ့ရဖူးသည္။ "အဲဒီတုန္းက ပဲခူးဘုရားပြဲ စကေတာ့ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူမွ မသိေသးဘူး ဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုသီဟတင္စိုး၊ ကိုရဲေအာင္၊ ဦးေအာင္ခိုင္တို႔ကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ကရတယ္။ ပရိသတ္က သူတို႔ကို ၾကည့္ခ်င္လို႔လာတာ ဆိုေတာ့ သူတို႔အလွည့္ၿပီးသြားရင္ ဇာတ္႐ံုထဲမွာ လူ ၂၀၊ ၃၀ ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း ေနာက္ရက္ က်ေတာ့ ခိုင္းတာေပါ့။ အစ္ကိုတို႔ျပန္သြားရင္ ႐ံုထဲမွာ လူမရွိေတာ့လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕က ကပါရေစလို႔ ေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့ သူတို႔လည္း ကူညီေပးပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ပရိသတ္ကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈကိုၾကည့္ၿပီး က႐ုဏာ သက္သြားဟန္ တူပါတယ္။ မေအာ္ၾကေတာ့ဘူး" ဟု သူကေျပာျပသည္။

ဝါသနာအရ ဇာတ္သဘင္ေလာကသို႔ စတင္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ရာမွ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပရိသတ္မ်ား၊ ဇာတ္သူဇာတ္သားမ်ားအေပၚ သံေယာဇဥ္တြယ္ရင္း လုပ္ငန္းအေပၚ ခ်စ္သြားခဲ့သည္ဟု သူကဆိုသည္။ သူဇာတ္မင္းသား စျဖစ္ေသာအခ်ိန္တြင္ ဇာတ္သဘင္ ေလာကအေျခအေနမွာ ေခတ္မေကာင္းေသာ္လည္း ကိုယ္ေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ အလုပ္တစ္ခုအေပၚ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ခ်င္ေသာစိတ္ျဖင့္ သူႀကိဳးစားခဲ့သည္။

ျမန္မာ့အသံႏွင့္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားတြင္ ႐ိုက္ကူးခဲ့ေသာ ႏွစ္ပါးသြားအစီအစဥ္ႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ရတနာခင္၊ မိုးျပည့္ျပည့္ေမာင္တို႔ႏွင့္ ႐ိုက္ကူးခဲ့ေသာ အကခုနစ္ျဖာ အႏုပညာ ႏွစ္ပါးသြားေခြ မ်ားေၾကာင့္ သူပိုမိုေအာင္ျမင္ လာခဲ့ၿပီး ျပကၡဒိန္၊ တီဗီေၾကာ္ျငာမ်ား ႐ိုက္ခဲ့ရသည္။

ေအာင္ျမင္လာေသာသူ႔ကို ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္သူမ်ားက စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆို၍ ႐ိုက္ကူးရန္ ကမ္းလွမ္းၾကေသာ္လည္း လက္မခံခဲ့ဘဲ အစ္ကိုျဖစ္သူ တည္ေထာင္ထားေသာ ကုမၸဏီႏွင့္သာ ပရိသတ္အတြက္ ဗီဒီယိုႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားမ်ားကို သူ႐ိုက္ကူးခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္လည္း ပရိသတ္အတြက္ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားမ်ား အလ်ဥ္းသင့္ သလို ႐ိုက္ကူးသြားမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဗီဒီယိုပဲ႐ိုက္ၿပီး လံုးဝဇာတ္မကဘဲ ေနျဖစ္မည္မဟုတ္ဟု သူကဆိုသည္။

LED သံုး ပထမဆံုးသဘင္

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ယခင္က သဘင္၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ ဟူ၍ သဘင္က ထိပ္ဆံုးမွရွိေသာ္လည္း ယခုအခါ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ ေရးသားၾကေသာအခါ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ သဘင္ဆိုၿပီး သဘင္က ေနာက္ဆံုး ေရာက္သြားသည့္အတြက္ ဝမ္းနည္းရသည္ဟု သူကဆိုသည္။

စတင္သေႏၶတည္ခဲ့ေသာ အႏုပညာသက္တမ္း၊ အႏုပညာ၏ အစဥ္အလာႏွင့္ ဝါသမၻာအရလည္း ေရွ႕ဆံုး ကရွိၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဟန္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈအရွိဆံုး သဘင္က ေနာက္ဆံုးေရာက္ေနရျခင္းမွာ နည္းပညာပိုင္း ေနာက္က်မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု သူေတြးမိခဲ့သည္။ သူ၏အျမင္ မွားေကာင္းမွားႏိုင္သည္ဟု သူကဆိုသည္။

ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ LED Screen ကို ဇာတ္သဘင္ ေလာက၌ သူစတင္သံုးစြဲခဲ့သလို ဇာတ္ခံု အျပင္အဆင္ Lighting ပိုင္းႏွင့္ Sound System ပိုင္းကိုလည္း ေခတ္မီေအာင္ သူလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ခလုတ္တစ္ခ်က္ ႏွိပ္႐ံုျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမွန္သမွ်ကို အိမ္ထဲမွာတင္ ၾကည့္႐ႈ ခြင့္ရေနေသာအခ်ိန္တြင္ ဇာတ္သဘင္မွာ အခက္အခဲ မ်ားႏွင့္ ပိုမိုရင္ဆိုင္ေနရၿပီး ေရရွည္ရပ္တည္ ႏိုင္ရန္ အတြက္ ပရိသတ္မ်ားအေပၚ ေမတၱာထားၿပီး ပိုမို ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူကေျပာျပသည္။

သဘင္ၿခံ

ဇာတ္သဘင္ေလာကသားမ်ား လံုၿခံဳေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ႏွင့္ အႏုပညာအလုပ္ မ်ားကို စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းကင္းႏွင့္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ သဘင္ၿခံတစ္ခုကို မဂၤလာဒံု၊ ဝိုင္ယာလက္ အေက်ာ္တြင္ သူအေကာင္အထည္ေဖာ္လ်က္ ရွိသလို ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ ခရီးသြားလာေနရေသာ ဇာတ္အဖြဲ႕သား မ်ား အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔စြာ သြားလာႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူကိုယ္တိုင္စီးရန္ ကားအေကာင္းစားႀကီး မရွိေသာ္လည္း Express ကားေကာင္းေကာင္းတစ္စီးကို သူဝယ္ေပးထားသည္။

ဇာတ္ကရာ အရပ္မ်ားတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ဇရပ္မ်ားကို ေတာင္းပန္ၿပီး တည္းခိုခြင့္ေတာင္းရေသာ ဇာတ္အဖြဲ႕သားမ်ားမွာ လူမ်ားသည့္အတြက္ အဆင္ မေျပမႈတစ္ခုခု ျဖစ္လာေသာအခါတြင္ ဇာတ္သမားမ်ား စည္းကမ္းမရွိဘူး ဆိုၿပီး ေျပာဆိုခံခဲ့ရသည့္ အျဖစ္မ်ား ႀကံဳခဲ့ဖူးသည့္အတြက္ ဇာတ္သမားမ်ား အနားယူေသာ အခ်ိန္တြင္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ နားေစခ်င္သလို တီးလံုး တိုက္ေသာ အခါတြင္လည္း ကိုယ္ပိုင္ေနရာတြင္ စနစ္ တက် တိုက္ေစခ်င္ၿပီး သူမ်ားအေျပာအဆိုလည္း မခံေစခ်င္ သည့္အတြက္ သဘင္ၿခံကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူက ဆိုသည္။ သဘင္ၿခံတြင္ အကခန္းမတစ္ခု၊ အသံသြင္းခန္း၊ ဇာတ္တိုက္ရန္ ဇာတ္႐ုံတစ္႐ံု၊ ေဘာလံုးဝါသနာပါေသာ သူ႔အတြက္ ဖူဆယ္ေဘာလံုးကြင္း အေသးေလးတစ္ခု ပါဝင္မည္ျဖစ္သည္။

သဘင္ၿခံျပဳလုပ္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုလည္း "ဒီၿခံကို လုပ္တာက ႀကီးက်ယ္ခ်င္လို႔လည္း မဟုတ္ပါ ဘူး။ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ခ်င္လို႔လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ရသလိုမ်ဳိး က်န္တဲ့လူေတြကို မႀကံဳေတြ႔ေစခ်င္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္ကေန ဝင္ထမ္းတာပါ။ သဘင္ၿခံက ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ၿပီးေနပါၿပီ။ ၿပီးသြားတဲ့အခါ သဘင့္ေခါင္းစဥ္ေအာက္က အၿငိမ့္၊ ဆိုင္း၊ မည္သည့္အဖြဲ႕မဆို လြတ္လပ္စြာ လာနားလို႔ ရပါတယ္။ အခေၾကးေငြေပးစရာမလိုပါဘူး။ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး ကြၽန္ေတာ္ လွဴပါတယ္" ဟု သူကေျပာျပသည္။

ပံ့ပိုးမႈလိုတယ္

ယေန႔ေခတ္ ဇာတ္သဘင္အမ်ားစုမွာ စတိတ္႐ိႈး ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားကိုသာ အဓိကအားျပဳၿပီး ဇာတ္ေတာ္ ႀကီးမ်ား ကျပမႈ နည္းပါးလာျခင္းေၾကာင့္ “ဇာတ္သမား လာရင္ မွတ္သားစရာ က်န္ရမယ္” ဆိုေသာ ဆို႐ိုးစကား မွာလည္း တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္လ်က္ ရွိသည္။ ထိုကဲ႔သို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဇာတ္သဘင္အမ်ားစု သည္ စားဝတ္ေနေရးကို အဓိကဦးစားေပး၍ လုပ္ေနရ သည့္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား ရွိႏိုင္ေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။

သဘင္သည္ သဘင္ပီပီသသျဖစ္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ ဇာတ္သမားခ်ည္း ႀကိဳးစား၍မရဘဲ အသိအမွတ္ျပဳ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈ မ်ားလည္း လိုအပ္ေၾကာင္းကို "ေခတ္ အေနအထားအရ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဇာတ္သမားေတြမွာ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းေနတယ္ဆိုၿပီး ဘယ္ကမွ ေထာက္ပံ့ေပးတာမ်ဳိး မရွိဘူး။ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ဂီတဘက္မွာ ကိုယ္ပိုင္အေဆာက္အအံုေတြ ထည္ထည္ဝါဝါ ရွိၾကေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သဘင္မွာ ကိုယ္ပိုင္ အေဆာက္အအံုေတာင္ မရွိဘူး။ တ႐ုတ္ဘံုေက်ာင္းေဘးမွာ ကပ္ေနရတာ။ သဘင္လိုဟာမ်ဳိးက ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္႐ံု ရွိသင့္တာေပါ့။ ပံ့ပိုးမႈလိုအပ္သလို သဘင္သမားေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ေတြကိုလည္း ေျပာင္းလဲရမယ္။ သဘင္ေလာကတိုးတက္ ဖို႔က တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း လုပ္လို႔မရဘူး။ အားလံုး မွာ တာဝန္ရွိတယ္" ဟု သူကဆိုသည္။

ပြင့္လင္းျမင္သာမႈလိုတယ္

ဇာတ္သဘင္ေလာက ျမင့္မားတိုးတက္ဖို႔အတြက္ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားသြားမွာျဖစ္သလို သဘင္ထု တစ္ရပ္လံုး ပါဝင္ရမည့္ကိစၥ မ်ဳိးတြင္မူ သဘင္ေလာကတြင္ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ လိုအပ္ေၾကာင္းကို သူက ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြင့္ဟသည္။

"ဂီတနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ထက္စာရင္ လူအင္အား အမ်ားဆံုးက သဘင္ပါ။ ႐ုပ္ရွင္သမားက ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ေလာက္မွာတင္ရွိတာ။ သဘင္သမားမရွိတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ တစ္ၿမိဳ႕နယ္မွ မရွိဘူး။ သဘင္သမား မ်ားၿပီး လုပ္ႏိုင္တဲ့ အင္အားက နည္းေနတယ္။ သဘင္ထုအားနဲ႔ သြားရမယ့္ ကိစၥေတြမွာ သဘင္ထုတစ္ရပ္လံုး ပါၿပီလားဆိုတာ လုပ္ေနတဲ့လူေတြ သိၾကမွာပါ။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ေနရာလိုခ်င္လို႔ အလုပ္လုပ္တာလား၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ ေနရာလိုတာလားဆိုတာ စဥ္းစားရမယ္။ အခုလိုေျပာတာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ပုဂၢိဳလ္ေရးထိခိုက္ ၿပီး ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သဘင္ေလာကတစ္ခုလံုး အတြက္ ေျပာတာပါ"။

/ The Voice Weekly