“ဧည့္သည္တုိင္း၏ လမ္းခရီး”

လာတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း။
ျပန္သြားေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း။
လာၿပီးေတာ့နား မသြားေသးခင္
ခ်ိန္ေလးတြင္မွ ဝန္းက်င္ယွက္ႏြယ္
ေႏွာင္ႀကိဳးသြယ္ခဲ့။
ၿပဳံးရယ္မဲ့ငုိ ခ်စ္မုန္းပုိၾက
မလုိေဒါသ လုိေလာဘႏွင့္
ဘဝရိပ္ၿမဳံ ကႀကိဳးစုံခဲ့
ကံကုန္မုိးခ်ဳပ္ လက္တဲြျဖဳတ္ခါ
သုတ္သုတ္ေဆာလ်င္ ခရီးႏွင္သည္
ဒုိ႔လ်င္ ဧည့္သည္ပါတကား။ ။

ငါသည္ပင္မူ
ေခၚသူမရွိ ေရာက္လာမိစဥ္
ႏွင္သူမရွိ ျပန္ဖုိ႔ရွိ၏။
ငါေနသည့္အိမ္ ငါ၏အိမ္ဟု
ငါ့အိမ္မွာထား ငါ့မယားႏွင့္
ငါ့လင္သားႏွင့္ ငါးသားသမီး
ငါ့ပစၥည္းဟု ယူသည့္စိတ္စဲြ အမွတ္လဲြခဲ့။
အမွန္မွာမူ
ငါလာေသာခါ လက္ဗလာတည္း
ျပန္ရပါလ်င္ လက္ခ်ည္းပင္တည္း
ငါ့တြင္ ကုိယ္ပုိင္မရွိပါတကား။
လာသူလာလည္း လာစမ္းပါေစ မဆီးေလႏွင့္
သြားသူသြားလည္း သြားစမ္းပါေစ မတားေလႏွင့္
တုိ႔တေတြမွာ သဘာဝလွ်င္ အမိရင္ဝယ္
ထြက္ဝင္ခုိနား ခရီးသြားသည့္
ဧည့္သည္ေတြပါတကား…။ ။

(မင္းကြန္းတိပိဋက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)