က်ေနာ္တို႔
ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ကာစ က ဖားခဲြ ရပါတယ္။ ဦးထြန္းေမာင္ ဆိုတဲ့ ကုလားၾကီး
ဆီကေန ဖားအရွင္ ၃ေကာင္ တရာ နဲ႔ ၀ယ္ရတာပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဖားေတြကို ပံု
မပ်က္ေအာင္ ကြ်က္ကြ်က္ဆူ ေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္ျပီး
သတ္ရပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ဘာ သိမလဲ။ ဖားေတြကို ေရေႏြးအိုးၾကီးထဲ ပစ္ ထည့္
လိုက္တာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ဆတ္ကနဲ ေရေႏြးကို ေျခေထာက္နဲ႔ တစ္ခ်က္ပဲ ထိျပီး
ခုန္ ထြက္ သြားလိုက္တာ ၃ ေကာင္လံုး လြတ္သြားေရာ။ကုလားၾကီးက ရယ္ သေလ့။ ဒီလို
သတ္ရတယ္ကြ … တဲ့ ဆိုျပီး ေရေအးေတြထည့္၊ ဖားကို ေရေအး ဇလံုထဲ ထည့္ လိုက္တာ၊
ေရႊဖားေလးေတြက ေရေအးကန္ထဲ ေပ်ာ္လို႔ ကူးခတ္ ေနလိုက္တာ။
ဒီမွာတင္ ကုလားၾကီးက အပူခ်ိန္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တရစ္ခ်င္း တိုး လာ
လိုက္တာ၊ ငါး ဒီဂရီ ေလာက္ တိုးေတာ့လည္း ဖားေလးမ်ား ကူးခတ္ဆဲ၊ ေနာက္ထပ္ ငါး ဒီဂရီ ထပ္တိုးလည္း သူေကာင့္ ဖားေတြက ေနသာေသးတယ္ ဆိုျပီး ကူးခတ္ဆဲပ၊ဲ
လိုက္တာ၊ ငါး ဒီဂရီ ေလာက္ တိုးေတာ့လည္း ဖားေလးမ်ား ကူးခတ္ဆဲ၊ ေနာက္ထပ္ ငါး ဒီဂရီ ထပ္တိုးလည္း သူေကာင့္ ဖားေတြက ေနသာေသးတယ္ ဆိုျပီး ကူးခတ္ဆဲပ၊ဲ
အပူခ်ိန္ ၆၀ ေလာက္လည္း ေရာက္ ေရာ ဖားေတြ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွစ္ဆယ္ ေလာက္လည္း ေရာက္ ေရာ အားလံုး … ဂန္႔ … ဂန္႔ … ဂန္႔ … ဂန္႔။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း
ခုေတာ့ ဒီ ၀ဋ္္ေတြ လည္ပါျပီ။ တရစ္ခ်င္း တရစ္ခ်င္း က်ပ္လာျပီ။ ငါတုိ႔ေတာ့
ေနလို႔ ရေသးတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဖူး ဆိုျပီး … ဆက္ျပီး ကူးမွာလား၊ ခုန္ ထြက္
မွာလား။ အပူခ်ိန္ျမွင့္ေနတဲ့ လက္ကို ေျပး ကိုက္ ၾကမလား။ မ်က္ႏွာကို
ခုန္အုပ္ ၾကမလား။ တခုခုေတာ့ ဆံုးျဖတ္ ရေတာ့မွာပဲ။ ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္လည္း
ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ေသရတာ သိပ္ မတန္
လွေပဘူး။ ~~ ကိုဇာဂနာ ~
No comments:
Post a Comment